Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΤΟΥ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ ΔΙΕΞΑΓΕΤΑΙ ΚΑΙ ΣΤΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ
Η επίθεση που δεχόμαστε είναι συνολική και διαρκής. Τα τελευταία 15 χρόνια, η εργασιακή μας δύναμη έχει απαξιωθεί πλήρως: ο μέσος πραγματικός ετήσιος μισθός είναι 32,8% χαμηλότερος σε σχέση με το 2009, 1 στους 3 από εμάς αμείβεται με λιγότερα από τον κατώτατο μισθό και 1 στους 3 αναγκάζεται να δίνει πάνω από το 40% του εισοδήματός του για ενοίκιο. Η αποκατάσταση της διευρυμένης αναπαραγωγής του κεφαλαίου περνάει από την ακόμα μεγαλύτερη μείωση των μισθών, την επέκταση του εργάσιμου χρόνου και τη συνολική επιδείνωση των όρων της ζωής και της εργασίας μας.
Αυτή η πραγματικότητα έχει οδηγήσει ένα τεράστιο κομμάτι της εργατικής τάξης να δουλεύει όλο και περισσότερες ώρες για να μπορέσει να επιβιώσει – συχνά κατά παράβαση ακόμα και των πενιχρών περιορισμών της απληστίας των καπιταλιστών για υπερεργασία, που προβλέπει το εδώ και χρόνια κουτσουρεμένο εργατικό δίκαιο. Το νέο εργασιακό νομοσχέδιο με την καθιέρωση του 13ώρου, τη γενικευμένη «διευθέτηση» του χρόνου εργασίας σε ετήσια βάση που φέρνει ουσιαστικά την κατάργηση των υπερωριών, την καθιέρωση υπερωριών ακόμα και στην εκ περιτροπής εργασία, τη δυνατότητα συμβάσεων εργασίας δύο ημερών(!) και την κατάργηση της ενιαίας άδειας διακοπών, έρχεται να κανονικοποιήσει αυτό το απόλυτο ξεχείλωμα που ονομάζουν «ευελιξία» και «ελευθερία της εργασίας». Διαμορφώνεται ένα «πρότυπο» εργαζόμενου που δεν έχει ούτε ωράριο ούτε προσωπική ζωή, είναι πάντα διαθέσιμος στον εργοδότη και ο ελεύθερος χρόνος του είναι απλά ένας μέσος όρος μέσα στον χρόνο. Η υπερεκμετάλλευση κανονικοποιείται, ενώ οι εργοδότες ήδη ζητούν το 16ωρο μέσα στο απεριόριστα τυφλό πάθος και την πείνα δράκου τους για υπερεργασία.
Αυτή η επίθεση, όμως, δεν είναι αποκομμένη από τη συνολική στρατηγική του κεφαλαίου. Η άλλη όψη αυτής της διαδικασίας είναι η ανάδυση της πολεμικής οικονομίας που επίσης αποτελεί μορφή εμφάνισης της κρίσης αναπαραγωγής του κεφαλαίου.
Από τη μία μεριά, η ενίσχυση του μιλιταρισμού και η στρατιωτικοποίηση της κοινωνίας αποτελεί τρόπο επιβολής της εξουσίας του κεφαλαίου πάνω στην εργασία με την πειθάρχηση που επιφέρει. Από την άλλη, ο πόλεμος αποτελεί διέξοδο για την καπιταλιστική συσσώρευση μέσω της καταστροφής σταθερού και μεταβλητού κεφαλαίου: το πλεονάζον προλεταριάτο μετατρέπεται σε κρέας για τα κανόνια. Σήμερα, σε μια περίοδο αναδιάρθρωσης που το κεφάλαιο μεταβαίνει από τη μία κρίση στην άλλη, τα κράτη στρατιωτικοποιούν τις οικονομίες τους. Οι πολεμικές βιομηχανίες καλύπτουν τα χαμένα κέρδη άλλων κλάδων, ενώ η «εθνική ασφάλεια» και ο «εξωτερικός εχθρός» γίνονται το τέλειο πρόσχημα για τη μείωση των μισθών μας με κάθε τρόπο χάριν των «θυσιών» που πρέπει να κάνουμε για την ενίσχυση της «εθνικής άμυνας»: περικοπές σε υγεία, επιδόματα και κοινωνικές υπηρεσίες, αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης και αυξήσεις-ψίχουλα κάτω από τον πληθωρισμό. Ο ίδιος ο πληθωρισμός, που αποτελεί έκφραση της κρίσης αναπαραγωγής του κεφαλαίου και τροφοδοτείται περαιτέρω από την πολεμική οικονομία, λειτουργεί για να υποτιμήσει την εργασία μας, την ίδια στιγμή που αποτελεί πεδίο κερδοφορίας για το κεφάλαιο και εσόδων για το κράτος.
Στην Ελλάδα, αυτή η πολεμική προετοιμασία είναι ήδη εδώ. Το 13ωρο, τα pushbacks και η ποινικοποίηση των μεταναστών, ο εγκλεισμός τους σε στρατόπεδα, η αυστηροποίηση της στρατιωτικής θητείας και η καταστολή όσων την αρνούνται, αποτελούν κομμάτια της ίδιας διαδικασίας. Προετοιμάζουν το έδαφος είτε για σύγκρουση με την Τουρκία είτε για τη συμμετοχή σε άλλα πολεμικά πεδία για τα συμφέροντα του ελληνικού κράτους και κεφαλαίου.
Από την άλλη πλευρά, η παγκόσμια καπιταλιστική κρίση οξύνει τους διακρατικούς και ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς. Η εποχή της «παγκοσμιοποίησης» τελειώνει, ο προστατευτισμός επιστρέφει και οι πολεμικές συγκρούσεις κλιμακώνονται. Σε αυτό το πλαίσιο, η πειθάρχηση της εργασίας και της κοινωνικής ζωής συνολικά είναι απαραίτητη προϋπόθεση για τα αφεντικά.
Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΜΑΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΑΛΛΗ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΤΑΞΙΚΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ
Δεν αρκεί να αγωνιστούμε απλώς ενάντια στο παρόν νομοσχέδιο, αλλά είναι αναγκαίο να οργανώσουμε αυτόνομους ταξικούς αγώνες ενάντια σε μια συνολική συνθήκη που μας θέλει μισθωτούς σκλάβους και αναλώσιμους στον καπιταλιστικό πόλεμο. Οι απεργίες και οι αγώνες στους χώρους εργασίας, εκπαίδευσης και στις γειτονιές πρέπει να συνδεθούν με τη μαζική άρνηση στράτευσης, τον αγώνα ενάντια στις φυλακές και στα κέντρα κράτησης μεταναστών και με τη συνολική εναντίωση στη στρατιωτικοποίηση και τον εθνικισμό.