Category Archives: Κείμενα

Gaza: de un ataque genocida a desplazamientos masivos y limpieza étnica

 

Traducción: Biblioteca Autónoma Laín Díez (Chile)

 

Durante más de 20 meses, Israel ha lanzado un ataque sin precedentes contra la población palestina de Gaza. La guerra librada por Israel se dirige deliberadamente contra objetivos civiles, adquiriendo proporciones genocidas y destruyendo casi por completo infraestructuras, viviendas, hospitales, escuelas y vidas humanas. Ha provocado el desplazamiento masivo de palestinos de sus hogares, con el objetivo final de llevar a cabo una limpieza étnica que facilite la expansión de los asentamientos bajo la visión de establecer un “Gran Israel”. Simultáneamente, las operaciones militares de Israel en Gaza y en la región en general (Líbano, Siria, Irán) sirven de punta de lanza para que el bloque imperialista “occidental” cambie la dinámica de poder e imponga un nuevo orden en Medio Oriente, directamente vinculado al conflicto más amplio entre bloques imperialistas. Evidentemente, estas operaciones militares han dado sus frutos, debilitando a Hezbolá en el Líbano, contribuyendo a la caída de Assad, disminuyendo la influencia de Rusia en Siria y asestando importantes golpes a Irán.

La expansión de la guerra en Medio Oriente: crisis capitalista y rivalidad imperialista

Esta expansión de la guerra en Medio Oriente, con el apoyo activo de Estado Unidos y su participación directa en el conflicto militar, marca una escalada cualitativa. El peligro de una guerra regional más amplia y, posiblemente, mundial es ahora más real que nunca, como lo demuestran la continua guerra entre Ucrania y Rusia, la creciente tensión en el Mar del Sur de China entre China y Taiwán, el conflicto entre Pakistán y la India, el rápido rearme de los países europeos y el intento de fortalecer el militarismo y la militarización de la sociedad en todo el mundo. Es la crisis capitalista la que impulsa el aumento de la rivalidad interestatal y la escalada de los conflictos militares. La guerra actúa como “destrucción creativa” y como mecanismo para superar el estancamiento y reproducir la dominación capitalista, entre otras cosas, mediante la limpieza violenta de un proletariado excedente.

Los palestinos de Gaza como proletariado excedente y las múltiples facetas del racismo antipalestino

Esto describe con precisión la condición de la abrumadora mayoría de la población palestina de Gaza. En la década de 1980, casi el 45% de la población de Gaza trabajaba en Israel en empleos mal pagados y sin derechos laborales. Completamente privados de las protecciones otorgadas a la clase trabajadora israelí, los palestinos servían como ejército de reserva de mano de obra barata. Durante la década de 1990, los trabajadores palestinos fueron reemplazados cada vez más por migrantes de Tailandia, Filipinas y Rumania, que hoy representan la mano de obra más explotada en Israel, a menudo ganando incluso menos que los palestinos. Desde 2007, con el bloqueo total de Gaza por parte de Israel y Egipto, y el establecimiento de un estado de sitio, hasta el 7 de octubre de 2023, el número de residentes de Gaza que trabajaban en Israel se redujo a sólo el 1% de la población. La economía de Gaza sufrió un daño masivo, con importaciones y exportaciones realizadas sólo ilegalmente a través de túneles en la frontera egipcia, lo que llevó a una tasa de desempleo en torno al 50% y a que casi la mitad de la población de Gaza dependiera exclusivamente de programas de ayuda humanitaria para sobrevivir. Es evidente que esta población representa un proletariado excedente totalmente desechable tanto desde la perspectiva de la economía israelí como de la imposición de la “pureza nacional” en la región. Esto ha fomentado un racismo extremo contra la población palestina de Gaza dentro de la sociedad israelí, llegando al punto de deshumanización. Los palestinos son etiquetados como “animales humanos”, e incluso el presidente de Israel, afiliado al Partido Laborista, declaró que en Gaza “no hay inocentes”. Esta ideología nacionalista de Estado legitima aún más la masacre y la guerra dentro de la sociedad israelí, construye la narrativa defensiva que el Estado de Israel necesita para justificar la agresión militar en Gaza y articula las ambiciones expansionistas territoriales de Israel.

Sin embargo, el racismo antipalestino también existe en muchos países árabes. La mayoría de los refugiados palestinos permanecen indocumentados y apátridas en los Estados árabes vecinos, a menudo confinados en campos de refugiados sin libertad de movimiento. Son tratados como forasteros, como una carga para la economía local y como un “cuerpo extraño” frente a la población local, como ocurre hoy con los refugiados en todo el mundo, sirviendo como chivos expiatorios de los males sociales. Además, son vistos como una fuerza desestabilizadora, con segmentos políticamente radicalizados de refugiados palestinos históricamente involucrados en conflictos armados con las autoridades estatales (por ejemplo, “Septiembre Negro” en Jordania), participando en la guerra civil del Líbano, y apoyando a Irak durante la invasión de Kuwait, lo que resultó en el desplazamiento de entre 300.000 a 400.000 palestinos de Kuwait después de 1991 y restricciones migratorias más estrictas en otros Estados del Golfo. Los proletarios palestinos han sido tratados sistemáticamente por los Estados árabes como peones y no como seres humanos en el tablero diplomático y militar de Medio Oriente.

En Europa y, más ampliamente, en el mundo “occidental”, el racismo antipalestino se ha visto reforzado en los últimos años como una versión de un racismo más amplio contra los musulmanes, promovido sistemáticamente en los últimos años tanto por las teorías de extrema derecha del “gran reemplazo”, como por el pánico moral cultivado por los gobiernos —tanto socialdemócratas como de derechas— ante la entrada de musulmanes en Occidente. El descontento por el declive del nivel de vida se dirige así hacia los segmentos más vulnerables de nuestra clase, desviando la ira de las relaciones sociales capitalistas. En estas odiosas narrativas racistas se presenta a Israel como un baluarte de la “civilización occidental” contra la “barbarie islámica”. Esto parece paradójico, dado que la retórica de extrema derecha que atribuye los planes de “sustitución de población” a la “élite global” es estructuralmente antisemita. Por el contrario, la solidaridad con los palestinos, que también ha crecido dentro de los grupos sociales más progresistas, frecuentemente carece de contenido de clase y se articula sobre la base de una mitología reaccionaria acerca del carácter revolucionario de Hamás y sus organizaciones aliadas, que en realidad representan políticas de opresión nacionalistas y capitalistas, a menudo estrechamente vinculadas a una ideología religiosa estatista. Hemos visto cómo esta posición se desarrollaba aún más con el apoyo abierto de Estados como Irán y Rusia, es decir, el apoyo de uno de los campos imperialistas. En cuanto a Hamás, no cabe duda de que es el personal político y militar de una sección de la clase dominante palestina que ejercía el poder en Gaza. Como tal, participó en la explotación del proletariado palestino tanto como fuerza de trabajo —mediante la imposición de impuestos y aranceles sobre el comercio realizado a través de los túneles— como mediante la extracción de ingresos procedentes de la gestión de la “ayuda humanitaria” para las necesidades de la población y el apoyo financiero de Irán y Qatar. Hamás y sus organizaciones afiliadas tienen el monopolio de la violencia y las armas, en contraste con cualquier tipo de violencia revolucionaria de clase. Por otra parte, la gran mayoría de la población de Gaza sigue siendo un proletariado excedente desechable; carne de cañón.

Hamás y la trampa del campismo “antiimperialista”

Sobre esta base, el ataque del 7 de octubre de Hamás y sus colaboradores en Israel fue un acto de guerra por parte de lo que hasta entonces había sido la autoridad estatal de facto en Gaza. No fue un acto de resistencia por parte de un movimiento, ni tuvo un carácter proletario o revolucionario. No puede servir de modelo ni de brújula para las luchas proletarias. Su objetivo principal era invertir la situación que se estaba configurando con los Acuerdos de Abraham y alterar el equilibrio geopolítico en Medio Oriente. En segundo lugar, sirvió temporalmente para abordar la crisis de legitimidad interna de Hamás en Gaza; como demostraron las recientes manifestaciones masivas contra Hamás. Considerando el resultado, es decir, la respuesta absolutamente atroz del Estado israelí, el ataque no sirvió —ni podría haber servido— a los intereses y necesidades de la población palestina, que ya vivía en condiciones de apartheid y desplazamiento por parte del Estado israelí. Apuntó a objetivos militares y no militares por igual e intentó aterrorizar a la población enemiga, como cualquier acción militar estatal, aunque a una escala mucho menor. Sin embargo, contar cadáveres y comparar masacres es ajeno a cualquier perspectiva proletaria. La inmensa mayoría de los muertos en la guerra capitalista son nuestros propios muertos.

Grecia del lado de Israel: intereses económicos y rivalidades geopolíticas

Como ya se ha mencionado, la guerra de Gaza forma parte de un conflicto imperialista más amplio. El Estado griego ya nos está involucrando de lleno dentro de este conflicto, aumentando el gasto militar, proporcionando instalaciones y participando activamente en los planes de batalla del bloque “occidental”. Por un lado, hay razones económicas inmediatas por las que el gobierno griego apoya a Israel: la cooperación entre el capital griego e israelí desde armamento (INTRACOM Defense) hasta bienes raíces y desde el proyecto de interconexión eléctrica Grecia-Chipre-Israel hasta muchas otras colaboraciones sectoriales. Aún más importante es la alianza entre Grecia e Israel contra el creciente poder geopolítico de Turquía. En este contexto, se ha formado un frente informal Grecia-Chipre-Israel con ejercicios militares conjuntos, planes (abortados) para construir un gasoducto de gas natural (EastMed) que sortearía las redes de distribución rusas, intercambio de información, coordinación diplomática sobre la definición de Zonas Económicas Exclusivas, etc. Por otro lado, está el contexto más amplio de la competencia entre los bloques imperialistas “occidentales” y los llamados “euroasiáticos”. Esto incluye el plan para conectar India, Medio Oriente y Europa (IMEC), que evitará rutas marítimas como el Canal de Suez, el Estrecho de Bab el-Mandeb y potencialmente incluso el Estrecho de Ormuz, quitando poder geopolítico a los Estados que actualmente los controlan. Este plan cuenta con el apoyo de Estados Unidos, la Unión Europea, Arabia Saudí, los Emiratos Árabes Unidos e India. Aunque este plan no tenga éxito, como suele ocurrir con este tipo de planes, es un método para ejercer influencia geopolítica sobre las partes implicadas.

De la crisis de la “globalización” al capitalismo de Estado y la economía de guerra

El apoyo de Grecia a Israel no está relacionado únicamente con los intereses económicos directos del capital griego o con los intereses geopolíticos inmediatos del Estado griego. Más bien, refleja cambios más amplios tanto en el sistema global de Estados-nación capitalistas como en los regímenes de acumulación dentro de las formaciones sociales nacionales económicamente avanzadas. La crisis capitalista desde 2008 también ha sido una crisis del modelo de “globalización”, evidenciada por el resurgimiento del proteccionismo, con la imposición y el aumento de aranceles al comercio internacional. Esta nueva era de proteccionismo coincide con un aumento de la intervención estatal, lo que señala el surgimiento de una nueva forma de “capitalismo de Estado”, caracterizado por economías de guerra y significativas inversiones desde los llamados “fondos soberanos de riqueza”, que se han expandido enormemente en los últimos años. Las grandes potencias están desarrollando sistemas de planificación destinados a aumentar su poder económico y militar, reemplazando los vínculos económicos mundiales regulados por el mercado e inaugurando una nueva fase de reproducción capitalista.

Esta es también la base de la intensificación de la rivalidad imperialista y de los conflictos militares para asegurarse tierras, recursos y mano de obra. Esta es también la razón del consenso entre todos los partidos (excepto el Partido Comunista Griego) sobre el aumento del gasto militar en el marco del programa ReArm Europe. Los principales bloques en la nueva escalada del conflicto por las materias primas, los mercados, el liderazgo tecnológico, las esferas de influencia y la hegemonía cultural son, por un lado, Estados Unidos como potencia hegemónica existente y, por otro, China como potencia imperialista emergente con ambiciones de hegemonía global. Estados Unidos cuenta con el apoyo de las principales potencias de la Unión Europea, Japón, Reino Unido y Australia, junto con Israel y Arabia Saudí; opuestos a ellos, alineados con China, están Rusia, Bielorrusia, Irán y Corea del Norte. Otros poderosos países del “Sur Global” —India, Brasil, Indonesia y Sudáfrica— aún no se han alineado definitivamente con ninguno de los dos bloques. En este conflicto, Grecia se alinea con el bloque imperialista “occidental” y lo apoya. Además, con su participación en este conflicto, pretende mejorar su posición y poder regionales, por ejemplo, mediante el posible establecimiento de una Zona Económica Exclusiva (ZEE) más amplia, como lo demuestra la presencia de buques de guerra en el mar de Libia. Por supuesto, estas formaciones no son monolíticas y no excluyen la cooperación entre países pertenecientes a bloques diferentes. Al fin y al cabo, se trata de “hermanos enemigos”: la competencia no excluye la cooperación, que puede ir seguida de un conflicto armado.

Contra el “campismo”: una respuesta de clase internacionalista a la guerra capitalista

Si no resistimos ahora por todos los medios posibles a esta escalada bélica, pronto nos encontraremos entre la espada y la pared. Desde la perspectiva de los intereses proletarios, no existen guerras “justas” o “defensivas”. Tales distinciones son una mistificación que oculta el conflicto entre capitales nacionales y bloques imperialistas por el control de los mercados de capitales y materias primas, esferas de influencia y mano de obra barata. Cada parte envuelta en una guerra presenta su propio papel como “defensivo” y “justo”. Una victoria del Estado más débil lo hace más fuerte, reiniciando de nuevo el círculo vicioso, como lo ha demostrado la experiencia histórica. La derrota de un poder estatal más fuerte implica necesariamente el fortalecimiento del Estado-nación oponente y la movilización de la población en torno a él. Cualquier resistencia de clase debe ser aplastada para imponer la paz social y la unidad nacional.

En el pasado, el apoyo a los nacionalismos “débiles” y a sus respectivos Estados se disimulaba tras el fortalecimiento del llamado campo socialista. Hoy, ausente incluso esta pretensión, se abandona la crítica al capitalismo en favor de las distinciones culturales entre Occidente y Oriente o Norte y Sur, proclamadas por la ideología “anticolonial” y las políticas identitarias contemporáneas. Esta distinción es claramente irracional, mítica y reaccionaria, ya que el capitalismo es un sistema universal y global: “[ha] convertido todo el planeta en su campo de operaciones”, aunque la opresión religiosa, étnica y nacional obviamente sigue existiendo y no es “privilegio” de Estados específicos. La antigua y espectacular pseudo dicotomía, capitalismo versus “socialismo”, ha sido reemplazada por una nueva, desprovista de toda pretensión de emancipación social, como lo ejemplifica el apoyo “antiimperialista” a Irán, Rusia o China, salvo por la invocación de una hueca “teoría de las etapas”. El apoyo a un campo imperialista, o campismo, es inherente a la ideología antiimperialista porque proporciona un análisis de arriba hacia abajo enfocado en los conflictos entre Estados, en lugar de una perspectiva proletaria arraigada en el conflicto global entre el capital y el proletariado. El apoyo a las fuerzas del “otro bando” y a los movimientos de liberación nacional asociados a ellas ni siquiera puede provocar el derrocamiento del imperialismo, que es inherente al capitalismo. Objetivamente, la posición política de apoyar a un bando imperialista allana el camino para la militarización más amplia de la sociedad y la guerra capitalista. Los antiimperialistas llegan incluso a apoyar los programas nucleares de supuestos “Estados débiles”, lo que puede conducir a la culminación de la guerra capitalista y a la destrucción total.

La única salida a la espiral bélica es la acción proletaria internacionalista con un claro carácter anticapitalista. Nos negamos a ser cómplices de cualquier ejército y de cualquier Estado. No apoyaremos a ninguno de los bandos en guerra. La única solución frente a la guerra es la organización autónoma de clase que lucha contra el capital y el Estado en nuestro propio país y el apoyo práctico a los que se niegan a hacer el servicio militar. También implica el apoyo a los desertores y objetores de conciencia del “otro bando”, así como la solidaridad práctica con los colectivos políticos y sociales que luchan contra la guerra capitalista en Rusia, Ucrania, Israel, Palestina, Irán y en todas partes. En lugar de esta práctica, que es la condición mínima necesaria para no convertirnos en carne de cañón del capital, presenciamos calumnias inaceptables sobre el “colaboracionismo” y la “traición nacional” contra los camaradas anarquistas y comunistas y, más ampliamente, contra los colectivos de la clase trabajadora (por ejemplo, en Irán).

Precisamente en este contexto, debemos expresar nuestra solidaridad con los —ciertamente escasos— objetores de conciencia en Israel, así como con aquellas fuerzas dentro de Israel que se resisten al genocidio que se está llevando a cabo en Gaza. La identificación de toda la población con su Estado es falsa, como demuestra el hecho de que 100.000 reservistas no se presentaran a filas tras la ruptura del alto el fuego por parte del Estado israelí. Hay que confrontar los incidentes de odio nacionalista israelí cuando ocurran. La lógica de los ataques indiscriminados contra turistas israelíes es racista, ya que atribuye la responsabilidad colectiva a toda la población, a la vez que debilita la ya débil corriente de oposición a la guerra dentro de Israel.

Estamos en contra de la guerra capitalista y de cualquier implicación del Estado griego en ella, en contra de la militarización de la sociedad y del aumento del gasto militar que se produce a expensas del salario social. Luchamos por la creación de un movimiento proletario internacionalista que no se someta a los intereses nacionales, al Estado y al capital, expresando solidaridad práctica con los colectivos proletarios y políticos —comunistas y anarquistas— que luchan en los países devastados por la guerra. Nuestro objetivo es construir lazos y comunicación con los proletarios internacionalistas. Sólo a través de la unidad global del proletariado podremos derrocar esta barbarie impuesta por los Estados y el capital. No debemos dejarnos arrinconar, sino acabar con la guerra capitalista luchando contra quienes la provocan. Nuestra guerra no es nacional ni religiosa. Es una guerra de clases social y antiestatal.

Asamblea Internacionalista contra la Guerra

From Gaza to Global Conflict: Capitalist War and Internationalist Solidarity

Gaza: From a genocidal attack to mass displacement and ethnic cleansing

For more than 20 months, Israel has launched an unprecedented assault on the Palestinian population in Gaza. The war waged by Israel deliberately targets civilians, taking on genocidal proportions and nearly completely destroying infrastructure, homes, hospitals, schools, and human lives. It has led to the mass displacement of Palestinians from their homes, aiming ultimately at ethnic cleansing to facilitate settlement expansion under the vision of establishing a “Greater Israel.” Simultaneously, Israel’s military operations in Gaza and the broader region (Lebanon, Syria, Iran) serve as the spearhead for the “Western” imperialist bloc to shift power dynamics and impose a new order in the Middle East, directly linked to the broader conflict between imperialist blocs. Evidently, these military operations have borne fruit, weakening Hezbollah in Lebanon, contributing to Assad’s fall, diminishing Russia’s influence in Syria, and delivering major blows to Iran.

The expansion of war in the Middle East: Capitalist Crisis and Imperialist Rivalry

This expansion of the war in the Middle East, with the active support of the US and its direct involvement in the military conflict, marks a qualitative escalation. The danger of a wider regional and, possibly, global war is now more real than ever, as highlighted by the continuing war between Ukraine and Russia, the growing tension in the South China Sea between China and Taiwan, the Pakistan-India conflict, the rapid rearmament of European countries, and the attempt to strengthen militarism and the militarization of society throughout the world. It is the capitalist crisis driving heightened inter-state rivalry and escalating military conflicts. War acts as “creative destruction” and as a mechanism to overcome stagnation and reproduce capitalist domination, among other things, through the violent cleansing of a surplus proletariat.

The Palestinians of Gaza as surplus proletariat and the multiple facets of anti-Palestinian racism

This precisely describes the condition of the overwhelming majority of Gaza’s Palestinian population. In the 1980s, nearly 45% of Gaza’s population worked in Israel in low-wage jobs without labor rights. Completely deprived of the protections granted to the Israeli working class, Palestinians served as a reserve army of cheap labor. During the 1990s, Palestinian workers were increasingly replaced by migrants from Thailand, the Philippines, and Romania, who today represent the most exploited labor force in Israel, often earning even less than Palestinians did. From 2007, with the total blockade of Gaza by Israel and Egypt, and the establishment of a siege regime, up until October 7, 2023, the number of Gaza residents working in Israel was reduced to just 1% of the population. Gaza’s economy suffered massive damage, with imports and exports conducted only illegally through tunnels at the Egyptian border, leading to an unemployment rate around 50% and nearly half of Gaza’s population dependent solely on humanitarian aid programs for survival. Clearly, this population represents an entirely disposable surplus proletariat from both the perspective of the Israeli economy and the enforcement of “national purity” in the region. This has fostered extreme racism against Gaza’s Palestinian population within Israeli society, reaching a point of dehumanization. Palestinians are labeled as “human animals,” and even Israel’s president, affiliated with the Labor Party, declared that in Gaza “there are no innocents.” This nationalist state ideology further legitimizes the massacre and war within Israeli society, constructs the defensive narrative the state of Israel needs to justify military aggression in Gaza, and articulates Israel’s territorial expansionist ambitions.

However, anti-Palestinian racism also exists in many Arab countries. The majority of Palestinian refugees remain undocumented and stateless in neighboring Arab states, often confined within refugee camps with no freedom of movement. They are treated as outsiders, as a burden on the local economy and as a “foreign body” vis-à-vis the local population, as is the case today with refugees throughout the world, serving as scapegoats for social ills. Furthermore, they are seen as a destabilizing force, with politically radicalized segments of Palestinian refugees historically engaging in armed conflicts with state authorities (e.g., “Black September” in Jordan), participating in Lebanon’s civil war, and supporting Iraq during the invasion of Kuwait, resulting in the displacement of 300,000 to 400,000 Palestinians from Kuwait after 1991 and stricter migration restrictions in other Gulf states. Palestinian proletarians have been consistently treated by Arab states as pawns rather than human beings in the diplomatic and military chessboard of the Middle East.

In Europe and, more broadly, in the “Western” world, anti-Palestinian racism has been reinforced in recent years as a version of broader racism against Muslims, which has been systematically promoted in recent years by both far-right theories of “great replacement” and the moral panic cultivated by governments—both social democratic and right-wing—towards the entry of Muslims into the West. Discontent over declining living standards is thus directed toward the most vulnerable segments of our class, diverting anger away from capitalist social relations. Israel is portrayed in these odious racist narratives as a bulwark of “Western civilization” against “Islamic barbarism”. This appears paradoxical given that the far-right rhetoric attributing “population replacement” plans to the “global elite” is structurally antisemitic. Conversely, solidarity with the Palestinians, which has also grown within the most progressive social groups, often lacks class content and is articulated on the basis of a reactionary mythology about the revolutionary character of Hamas and its allied organizations, which in reality represent nationalist and capitalist policies of oppression, often closely linked to a statist religious ideology. We have seen this position develop even further with the open support of states such as Iran and Russia, i.e., the support of one of the imperialist camps. As for Hamas, there is no doubt that it is the political and military personnel of a section of the Palestinian ruling class that exercised power in Gaza. As such, it participated in the exploitation of the Palestinian proletariat both as labour power —through the imposition of taxes and duties on trade carried out through the tunnels—and through the extraction of revenues from managing  the “humanitarian aid” for the needs of the population and the financial support from Iran and Qatar. Hamas and its affiliated organizations have a monopoly on violence and weapons, in contrast to any kind of class-based revolutionary violence. On the other hand, the vast majority of Gaza’s population remains a disposable surplus proletariat—cannon fodder.

Hamas and the trap of “anti-imperialist” campism

On this basis, the October 7 attack by Hamas and its collaborators in Israel was an act of war by what had until then been the de facto state authority in Gaza. It was not an act of resistance by a movement, nor did it have a proletarian or revolutionary character. It cannot serve as a model or compass for proletarian struggles. Its primary aim was to overturn the situation that was taking shape with the Abraham Accords and to alter the geopolitical balance in the Middle East. Secondarily, it served temporarily to address Hamas’ internal legitimacy crisis in Gaza—as demonstrated by the recent mass demonstrations against Hamas. Considering the outcome, i.e. the utterly heinous response of the Israeli state the attack did not serve – nor could it have served – the interests and needs of the Palestinian population, which was already living in conditions of apartheid and displacement by the Israeli state. It targeted military and non-military targets alike and attempted to terrorize the enemy population, like any state military action, albeit on a much smaller scale. However, counting corpses and comparing massacres is alien to any proletarian perspective. The overwhelming majority of those killed in capitalist war are our own dead.

Greece on the side of Israel: Economic Interests and Geopolitical Rivalries

As mentioned, the war in Gaza is part of a broader imperialist conflict. The Greek state is already dragging us deep into this conflict, increasing military spending, providing facilities, and actively participating in the battle plans of the “Western” bloc. On the one hand, there are immediate economic reasons why the Greek government supports Israel: the cooperation between Greek and Israeli capital from armaments (INTRACOM Defense) to real estate and from the Greece-Cyprus-Israel electricity interconnection project to many other sectoral collaborations. Even more important is the alliance between Greece and Israel against the growing geopolitical power of Turkey. In this context, an informal Greece-Cyprus-Israel front has been formed with joint military exercises, (aborted) plans to build a natural gas pipeline (EastMed) that would bypass Russian distribution networks, exchange of information, diplomatic coordination on the definition of Exclusive Economic Zones, etc. On the other hand, there is the broader context of competition between the “Western” and the so-called “Eurasian” imperialist blocs. This includes the plan to connect India, Middle East and Europe (IMEC), which will bypass sea routes such as the Suez Canal, the Strait of Bab el-Mandeb and potentially even the Strait of Hormuz, removing geopolitical power from the states that currently control them. This plan is supported by the US, the EU, Saudi Arabia, the UAE, and India. Even if this plan does not succeed, as is often the case with such plans, it is a method of exerting geopolitical influence on the parties involved.

From the crisis of “globalization” to state capitalism and war economy

Greece’s support for Israel is not solely related to the direct economic interests of Greek capital or the immediate geopolitical interests of the Greek state. Rather, it reflects broader shifts in both the global system of capitalist nation-states and the regimes of accumulation within economically advanced national social formations. The capitalist crisis since 2008 has also been a crisis of the “globalization” model, evidenced by the resurgence of protectionism, with tariffs imposed and increased on international trade. This new era of protectionism coincides with increased state intervention, signaling the emergence of a new form of “state capitalism,” characterized by war economies and significant investments from the so-called “sovereign wealth funds” that have expanded enormously in recent years. Major powers are developing planning systems aimed at enhancing their economic and military power, replacing market-regulated global economic linkages and inaugurating a new phase of capitalist reproduction.

This is also the basis for the intensification of imperialist rivalry and military conflicts to secure land, resources, and labor. This is also the reason for a cross-party consensus (except for the Greek Communist Party) on increasing military spending under the ReArm Europe program. The main blocs in the new escalation of the conflict over raw materials, markets, technological leadership, spheres of influence, and cultural hegemony are, on the one hand, the US as the existing hegemonic power and, on the other hand, China as an emerging imperialist power with ambitions for global hegemony. The US is supported by the major powers of the EU, Japan, the United Kingdom, and Australia, along with Israel and Saudi Arabia; opposing them, aligned with China, are Russia, Belarus, Iran, and North Korea. Other powerful countries of the “Global South” —India, Brazil, Indonesia, and South Africa—have not yet definitively aligned with either bloc. In this conflict, Greece aligns with the “Western” imperialist bloc and supports it. Furthermore, through its participation in this conflict, it seeks to improve its regional position and power, e.g. through the possible establishment of a larger EEZ, as evidenced by the presence of warships in the Libyan Sea. Of course, these formations are not monolithic and do not preclude cooperation between countries belonging to different blocs. After all, these are “enemy brothers”: competition does not preclude cooperation, which may be followed by armed conflict.

Against “campism”: an internationalist class response to capitalist war

If we do not resist now by every possible means this escalating war situation, we will soon find ourselves with our backs against the wall. From the perspective of proletarian interests, there are no “just” or “defensive” wars. Such distinctions are a mystification that conceals the conflict between national capitals and imperialist blocs for control over capital and commodity markets, spheres of influence, and cheap labor. Each side involved in a war portrays its own role as “defensive” and “just.” A victory for the weaker state makes it stronger, restarting the vicious cycle anew, as historical experience has demonstrated. The defeat of a stronger state power necessarily means strengthening the opposing nation-state and rallying the population around it. Any class-based resistance must be crushed to enforce social peace and national unity.

In the past, support for “weak” nationalisms and their respective states was disguised behind the strengthening of the so-called socialist camp. Today, with even this pretense absent, criticism of capitalism is abandoned in favor of cultural distinctions between West and East or North and South, as proclaimed by contemporary “anti-colonial” ideology and identity politics. This distinction is clearly irrational, mythical, and reactionary since capitalism is a universal and global system: “[it] has turned the whole planet into its field of operation” even though religious, ethnic, and national oppression obviously still exist and are not the “privilege” of specific states. The old spectacular pseudo-dichotomy of capitalism versus “socialism” has been replaced by a new one, devoid of any pretense of social emancipation, as exemplified by “anti-imperialist” support for Iran, Russia, or China, except for an invocation of a hollow “theory of stages”. Supporting an imperialist camp, or campism, is inherent to anti-imperialist ideology because it provides a top-down analysis focused on conflicts between states rather than a proletarian perspective rooted in the global conflict between capital and proletariat. Support for the forces of the “other side” and the national liberation movements associated with them cannot even bring about the overthrow of imperialism, which is inherent in capitalism. Objectively, the political position of supporting one imperialist camp paves the way for the broader militarization of society and capitalist war. Anti-imperialists even go so far as to support the nuclear programs of supposedly “weak states,” which can lead to the culmination of capitalist war and total destruction.

The only way out of the spiraling warfare is proletarian internationalist action with a clear anti-capitalist character. We refuse to be accomplices of any army or any state. We will not bolster any of the warring camps. The only solution in the face of war is the autonomous class organization of the struggle against capital and the state in our own country and practical support for those who refuse military service. It is also the support of deserters and conscientious objectors on the “other side” as well as practical solidarity with political and social collectives fighting against capitalist war in Russia, Ukraine, Israel, Palestine, Iran, and everywhere else. Instead of such a practice, which is the minimum necessary condition for not becoming cannon fodder for capital, we witness unacceptable calumny about “collaborationism” and “national treason” against anarchist and communist comrades and, more broadly, working class collectives (e.g. in Iran).

Precisely in this context, we must express our solidarity with the—admittedly few—conscientious objectors in Israel, as well as with those forces within Israel that are resisting the genocide being carried out in Gaza. The identification of the entire population with its state is false, as demonstrated by the fact that 100,000 reservists did not report for duty after the ceasefire was broken by the Israeli state. Incidents of Israeli nationalist hatred should be confronted when they occur. The logic of indiscriminate attacks on Israeli tourists is racist, as it attributes collective responsibility to the entire population, while undermining the already weak current of opposition to the war within Israel.

We are against capitalist war and any involvement of the Greek state in it, against the militarization of society and the increase in military spending that comes at the expense of the social wage. We are fighting for the creation of an internationalist proletarian movement that does not submit to national interests, the state and capital, expressing practical solidarity with the proletarian, political—communist and anarchist—collectives fighting in the war-torn countries. Our goal is to build ties and communication with internationalist proletarians. Only through the global unity of the proletariat may we overthrow this barbarism imposed by states and capital. We must not allow ourselves to be herded into a corner, but rather end capitalist war by fighting those who cause it. Our war is neither national nor religious. It is a social, anti-state class war.

Anti-War Internationalist Assembly

Γάζα: Από τη γενοκτονική επίθεση στον μαζικό εκτοπισμό και την εθνοκάθαρση

Εδώ και πάνω από 20 μήνες το Ισραήλ έχει εξαπολύσει μια άνευ προηγουμένου επίθεση εναντίον του παλαιστινιακού πληθυσμού της Γάζας. Ο πόλεμος που διεξάγει το Ισραήλ θέτει πρωταρχικά στο στόχαστρο τους αμάχους, έχοντας λάβει διαστάσεις γενοκτονίας και σχεδόν ολοκληρωτικής καταστροφής των υποδομών, των κατοικιών, των νοσοκομείων, των σχολείων και της ζωής των ανθρώπων. Έχει οδηγήσει στον μαζικό εκτοπισμό του παλαιστινιακού πληθυσμού από τις εστίες του με απώτερο στόχο την εθνική εκκαθάριση της περιοχής, προκειμένου να καταστεί δυνατός ο εποικισμός της στα πλαίσια των επεκτατικών βλέψεων για την εγκαθίδρυση του «Μεγάλου Ισραήλ». Ταυτόχρονα, οι πολεμικές επιχειρήσεις του Ισραήλ στη Γάζα αλλά και στην ευρύτερη περιοχή (Λίβανο, Συρία, Ιράν) αποτελούν την αιχμή του δόρατος του «δυτικού» ιμπεριαλιστικού μπλοκ για την αλλαγή των συσχετισμών και την επιβολή μιας νέας τάξης πραγμάτων στη Μέση Ανατολή, και είναι άμεσα συνδεδεμένες με την ευρύτερη σύγκρουση μεταξύ των ιμπεριαλιστικών μπλοκ. Όπως φαίνεται, οι πολεμικές επιχειρήσεις έχουν αποδώσει καρπούς με την αποδυνάμωση της Χεζμπολάχ στον Λίβανο, την πτώση του Άσαντ και την υποβάθμιση της ισχύος της Ρωσίας στη Συρία και την πραγματοποίηση μεγάλων πληγμάτων στο Ιράν.

Η διεύρυνση του πολέμου στη Μέση Ανατολή:  Καπιταλιστική Κρίση και Ιμπεριαλιστικός Ανταγωνισμός

Η εν λόγω επέκταση του πολέμου στη Μέση Ανατολή με την ενεργή στήριξη των ΗΠΑ και την άμεση εμπλοκή τους στην πολεμική σύγκρουση, σηματοδοτούν μια ποιοτική κλιμάκωση. Ο κίνδυνος ενός ευρύτερου περιφερειακού και, ενδεχομένως, παγκόσμιου πολέμου είναι σήμερα πιο πραγματικός από ποτέ, όπως αναδεικνύει η συνέχιση του πολέμου μεταξύ Ουκρανίας και Ρωσίας, η ενισχυόμενη ένταση στη Θάλασσα της Νότιας Κίνας μεταξύ Κίνας και Ταϊβάν, η σύγκρουση Πακιστάν-Ινδίας, ο ραγδαίος επανεξοπλισμός των ευρωπαϊκών χωρών και η προσπάθεια ενίσχυσης του μιλιταρισμού και της στρατιωτικοποίησης της κοινωνίας σε ολόκληρο τον κόσμο. Είναι η καπιταλιστική κρίση αυτή που οδηγεί στον οξυμένο διακρατικό ανταγωνισμό και τις εντεινόμενες πολεμικές συγκρούσεις. Ο πόλεμος αποτελεί «δημιουργική καταστροφή» και διέξοδο για την υπέρβαση της στασιμότητας και την αναπαραγωγή της καπιταλιστικής κυριαρχίας, μεταξύ άλλων μέσω της βίαιης εκκαθάρισης ενός πλεονάζοντος προλεταριάτου.

Οι Παλαιστίνιοι της Γάζας ως πλεονάζον προλεταριάτο και οι πολλαπλές όψεις του αντιπαλαιστινιακού ρατσισμού

Αυτό είναι ακριβώς και το καθεστώς της συντριπτικής πλειοψηφίας του παλαιστινιακού πληθυσμού της Γάζας. Τη δεκαετία του 1980 σχεδόν 45% του πληθυσμού της εργαζόταν στο Ισραήλ σε χαμηλόμισθες θέσεις εργασίας χωρίς εργασιακά δικαιώματα. Στερείτο πλήρως της προστασίας που είχε παραχωρηθεί στην ισραηλινή εργατική τάξη και είχε το καθεστώς του εφεδρικού στρατού φτηνής εργασιακής δύναμης. Μέσα στη δεκαετία του 1990 οι Παλαιστίνιοι εργάτες άρχισαν όλο και περισσότερο να αντικαθίστανται από μετανάστες από την Ταϊλάνδη, τις Φιλιππίνες και τη Ρουμανία, που αποτελούν το πιο υποτιμημένο σήμερα κομμάτι της εργασιακής δύναμης στο Ισραήλ καθώς συχνά  αμείβονται χαμηλότερα και από τους παλαιστίνιους. Από το 2007 με τον πλήρη αποκλεισμό της Γάζας από το Ισραήλ και την Αίγυπτο, και την εφαρμογή ενός καθεστώτος πολιορκίας, και μέχρι την 7η Οκτωβρίου του 2023 ο αριθμός των κατοίκων της Γάζας που εργάζονταν στο Ισραήλ περιορίστηκε σε μόλις 1% του πληθυσμού. Η ίδια η οικονομία της Γάζας υπέστη τεράστιο πλήγμα, εφόσον εισαγωγές και εξαγωγές μπορούσαν να γίνονται μόνο παράνομα μέσω των τούνελ στα σύνορα με την Αίγυπτο με αποτέλεσμα το ποσοστό ανεργίας να ανέρχεται σε περίπου 50% και σχεδόν τον μισό πληθυσμό της Γάζας να εξαρτάται αποκλειστικά για την επιβίωσή του από τα προγράμματα «ανθρωπιστικής» βοήθειας. Είναι σαφές ότι πρόκειται για ένα απολύτως αναλώσιμο πλεονάζον προλεταριάτο τόσο ως προς την ισραηλινή οικονομία όσο και από τη σκοπιά της επιβολής της «εθνικής καθαρότητας» στην περιοχή. Σε αυτή τη βάση έχει αναπτυχθεί ένας ακραίος ρατσισμός εναντίον του παλαιστινιακού πληθυσμού της Γάζας εντός της ισραηλινής κοινωνίας που φτάνει στην απανθρωποποίηση. Οι Παλαιστίνιοι χαρακτηρίζονται «ανθρώπινα κτήνη» ενώ ακόμα και ο πρόεδρος του Ισραήλ που προέρχεται από το Εργατικό Κόμμα είπε ότι στη Γάζα «δεν υπάρχουν αθώοι». Αυτή η εθνικιστική κρατική ιδεολογία εξυπηρετεί επιπλέον τη νομιμοποίηση της σφαγής και του πολέμου στην ισραηλινή κοινωνία, χτίζει το αμυντικό αφήγημα που χρειάζεται το κράτος του Ισραήλ για να δικαιολογήσει μια πολεμική επίθεση στην Γάζα και εκφράζει τις εδαφικές βλέψεις του ισραηλινού επεκτατισμού.

Ωστόσο, αντιπαλαιστινιακός ρατσισμός υπάρχει και σε πολλές αραβικές χώρες. Δεδομένου ότι οι Παλαιστίνιοι πρόσφυγες στη μεγάλη τους πλειοψηφία έμειναν χωρίς χαρτιά και παρέμειναν απάτριδες στα γειτονικά αραβικά κράτη, όντας συχνά αποκλεισμένοι εντός των προσφυγικών καταυλισμών και χωρίς να διαθέτουν καμία ελευθερία μετακίνησης, αντιμετωπίζονται εκεί ως παρείσακτοι, ως βάρος για την τοπική οικονομία και ως «ξένο σώμα» απέναντι στον ντόπιο πληθυσμό, όπως άλλωστε συμβαίνει σήμερα στους πρόσφυγες σε ολόκληρο τον κόσμο, λειτουργώντας ως αποδιοπομπαίος τράγος για τα κοινωνικά δεινά. Επιπλέον, θεωρούνται δύναμη αποσταθεροποίησης καθώς η μερίδα του παλαιστινιακού προσφυγικού πληθυσμού που οργανώθηκε και ριζοσπαστικοποιήθηκε πολιτικά ενεπλάκη σε ένοπλες συγκρούσεις με τις δυνάμεις της τάξης (κατά τον «Μαύρο Σεπτέμβρη» στην Ιορδανία), συμμετείχε στον εμφύλιο πόλεμο του Λιβάνου και στήριξε το Ιράκ κατά την εισβολή στο Κουβέιτ (με αποτέλεσμα τον καθολικό εκτοπισμό 300 έως 400 χιλιάδων Παλαιστινίων από το Κουβέιτ μετά το 1991 και την επιβολή αυστηρών περιορισμών στη μετανάστευση στα υπόλοιπα κράτη του Κόλπου). Οι Παλαιστίνιοι προλετάριοι αντιμετωπίστηκαν εξαρχής και εν συνόλω ως πιόνια και όχι ως άνθρωποι στη διπλωματική και στρατιωτική σκακιέρα της Μέσης Ανατολής από τη μεριά των αραβικών κρατών.

Στην Ευρώπη και, ευρύτερα, τον «δυτικό» κόσμο έχει τα τελευταία χρόνια ενισχυθεί ο αντιπαλαιστινιακός ρατσισμός ως εκδοχή του ευρύτερου ρατσισμού εναντίον των μουσουλμάνων, που τα τελευταία χρόνια προωθούν συστηματικά τόσο οι ακροδεξιές θεωρίες περί «μεγάλης αντικατάστασης» όσο και ο ηθικός πανικός που καλλιεργείται συνολικά από τις κυβερνήσεις –σοσιαλδημοκρατικές και δεξιές– απέναντι στην είσοδο μουσουλμάνων μεταναστών και προσφύγων. Έτσι, η δυσαρέσκεια για το επιδεινούμενο βιοτικό επίπεδο καναλιζάρεται προς τα πιο αδύναμα και περιθωριοποιημένα κομμάτια της τάξης μας προκειμένου η οργή να στραφεί μακριά από τις καπιταλιστικές κοινωνικές σχέσεις. Το Ισραήλ προβάλλεται σε αυτές τις άθλιες ρατσιστικές αφηγήσεις ως προμαχώνας του «δυτικού πολιτισμού» έναντι της «ισλαμικής βαρβαρότητας». Φαίνεται παράδοξο διότι η ακροδεξιά ρητορική που αποδίδει στην «ελίτ της παγκοσμιοποίησης» τα σχέδια περί της «αντικατάστασης του πληθυσμού» είναι ταυτοχρόνως δομικά αντισημιτική. Από την άλλη μεριά, η αλληλεγγύη στους Παλαιστίνιους που έχει επίσης ενισχυθεί εντός των πιο προοδευτικών κοινωνικών κομματιών, συχνά δεν έχει ένα ταξικό περιεχόμενο αλλά αρθρώνεται στη βάση μιας αντιδραστικής εν τέλει μυθολογίας περί του επαναστατικού χαρακτήρα της δράσης της Χαμάς και των συνεργαζόμενων με αυτήν οργανώσεων, που στην πραγματικότητα εκφράζουν εθνικιστικές και καπιταλιστικές πολιτικές καταπίεσης συχνά σε στενή  σύνδεση με μια κρατική θρησκευτική ιδεολογία. Είδαμε ότι αυτή η θέση εξελίχθηκε ακόμα παραπέρα με την ανοιχτή στήριξη κρατών όπως το Ιράν και η Ρωσία, δηλαδή τη στήριξη ιμπεριαλιστικού στρατοπέδου. Όσον αφορά τη Χαμάς δεν τίθεται αμφιβολία ότι αποτελεί το πολιτικό προσωπικό μιας μερίδας της άρχουσας τάξης των Παλαιστινίων που ασκούσε εξουσία στη Γάζα. Ως τέτοια, συμμετείχε στην εκμετάλλευση των Παλαιστίνιων προλετάριων τόσο ως εργασιακής δύναμης –μέσω της επιβολής φόρων και δασμών στο εμπόριο που πραγματοποιείτο μέσω των τούνελ– όσο και μέσω της άντλησης προσόδων από τη διαχείριση της «ανθρωπιστικής βοήθειας» για τη σίτιση του πληθυσμού και της οικονομικής ενίσχυσης από το Ιράν και το Κατάρ. Η Χαμάς και οι συνεργαζόμενες οργανώσεις έχουν το μονοπώλιο της βίας και των όπλων σε αντίθεση με οποιοδήποτε είδος ταξικής επαναστατικής βίας. Αντιθέτως, ο πληθυσμός της Γάζας είναι στη μεγάλη του πλειοψηφία στην κατάσταση του απολύτως αναλώσιμου πλεονάζοντος προλεταριάτου, δηλαδή κρέας για τα κανονιά.

Η Χαμάς και η παγίδα του «αντι-ιμπεριαλιστικού» στρατοπεδισμού

Σε αυτή τη βάση, η επίθεση της 7ης Οκτωβρίου από τη Χαμάς και τις συνεργαζόμενες με αυτήν οργανώσεις στο Ισραήλ ήταν μια πολεμική ενέργεια της μέχρι πρότινος ντε φάκτο κρατικής εξουσίας στη Γάζα. Δεν ήταν αντιστασιακή ενέργεια κάποιου κινήματος, ούτε είχε προλεταριακό ή επαναστατικό χαρακτήρα. Δεν μπορεί να αποτελεί πρότυπο και πυξίδα των προλεταριακών αγώνων. Στόχος της ήταν πρωτίστως να ανατρέψει το σκηνικό που διαμορφωνόταν από τις Συμφωνίες του Αβραάμ και να μεταβάλει τους γεωπολιτικούς συσχετισμούς στη Μέση Ανατολή. Δευτερευόντως, εξυπηρέτησε προσωρινά την επίλυση εσωτερικών ζητημάτων νομιμοποίησης της εξουσίας της Χαμάς στη Γάζα – όπως έδειξαν οι πρόσφατες μαζικές διαδηλώσεις εναντίον της. Εκ του αποτελέσματος, δηλαδή της συντριπτικά απάνθρωπης απάντησης του κράτους του Ισραήλ, η επίθεση δεν υπηρέτησε –ούτε και θα μπορούσε άλλωστε– τα συμφέροντα και τις ανάγκες του παλαιστινιακού πληθυσμού, που ήδη ζούσε σε συνθήκες απαρτχάιντ και εκτοπισμού από το ισραηλινό κράτος. Στόχευσε και αυτή εξίσου στρατιωτικούς και μη στρατιωτικούς στόχους, και επιχείρησε να τρομοκρατήσει τον αντίπαλο πληθυσμό, όπως κάθε κρατική στρατιωτική ενέργεια, παρότι σε πολύ μικρότερη κλίμακα. Ωστόσο, η λογιστική των πτωμάτων και η σύγκριση των σφαγών είναι ξένη προς κάθε προλεταριακή σκοπιά. Η συντριπτική πλειοψηφία των νεκρών του καπιταλιστικού πολέμου είναι δικοί μας νεκροί.

Η Ελλάδα στο Πλευρό του Ισραήλ: Οικονομικά συμφέροντα  και γεωπολιτικοί ανταγωνισμοί

Όπως αναφέραμε, ο πόλεμος στη Γάζα είναι πλευρά της ευρύτερης ιμπεριαλιστικής σύγκρουσης. Το ελληνικό κράτος μάς σέρνει ήδη βαθιά σε αυτή τη σύγκρουση, αυξάνοντας τις στρατιωτικές δαπάνες, παρέχοντας διευκολύνσεις και συμμετέχοντας ενεργά στους πολεμικούς σχεδιασμούς του «δυτικού» μπλοκ. Από τη μια μεριά, υπάρχουν άμεσοι οικονομικοί λόγοι που η ελληνική κυβέρνηση στηρίζει το Ισραήλ: η συνεργασία ελληνικών και ισραηλινών κεφαλαίων από τους εξοπλισμούς (INTRACOM Defense) μέχρι το real estate και από το σχέδιο ηλεκτρικής διασύνδεσης Ελλάδας-Κύπρου-Ισραήλ μέχρι πολλές άλλες κλαδικές συνεργασίες. Ακόμα πιο σημαντικό ρόλο παίζει η συμμαχία μεταξύ Ελλάδας και Ισραήλ απέναντι στην αυξανόμενη γεωπολιτική ισχύ της Τουρκίας. Σε αυτό το πλαίσιο έχει σχηματιστεί ένα άτυπο μέτωπο Ελλάδας-Κύπρου-Ισραήλ με κοινές στρατιωτικές ασκήσεις, (ματαιωμένα) σχέδια για τη δημιουργία αγωγού φυσικού αερίου (EastMed) που θα παρέκαμπτε τα ρωσικά δίκτυα διανομής, ανταλλαγή πληροφοριών, διπλωματικό συντονισμό ως προς τον προσδιορισμό των Αποκλειστικών Οικονομικών Ζωνών κ.ο.κ. Από την άλλη μεριά, υπάρχει το πλαίσιο του ευρύτερου ανταγωνισμού μεταξύ του «δυτικού» και του λεγόμενου «ευρασιατικού» ιμπεριαλιστικού μπλοκ. Σε αυτό εντάσσεται το σχέδιο διασύνδεσης Ινδίας, Μέσης Ανατολής και Ευρώπης (IMEC) που θα παρακάμπτει θαλάσσιες οδούς όπως η διώρυγα του Σουέζ, τα στενά του Μπαμπ-ελ-Μαντέμπ και δυνητικά ακόμα και τα στενά του Ορμούζ, αφαιρώντας γεωπολιτική ισχύ από τα κράτη που τώρα τις ελέγχουν. Πρόκειται για ένα σχέδιο που υποστηρίζεται από ΗΠΑ, ΕΕ, Σαουδική Αραβία, ΗΑΕ και Ινδία. Ακόμα κι αν αυτό το σχέδιο δεν ευδοκιμήσει, όπως άλλωστε συχνά συμβαίνει με τέτοια σχέδια, πρόκειται για μια μέθοδο άσκησης γεωπολιτικής επιρροής στα εμπλεκόμενα μέρη.

Από την κρίση της «παγκοσμιοποίησης» στον κρατικό καπιταλισμό της πολεμικής οικονομίας

Η στήριξη της Ελλάδας στο Ισραήλ δεν σχετίζεται, συνεπώς, μόνο με άμεσα οικονομικά συμφέροντα του ελληνικού κεφαλαίου ή τα άμεσα γεωπολιτικά συμφέροντα του ελληνικού κράτους αλλά με το γεγονός ότι υπάρχει μια αλλαγή τόσο στο επίπεδο του παγκόσμιου συστήματος των καπιταλιστικών εθνών-κρατών όσο και στο επίπεδο του μοντέλου συσσώρευσης στους αναπτυγμένους εθνικούς κοινωνικούς σχηματισμούς. Η καπιταλιστική κρίση από το 2008 και μετά ήταν και κρίση του μοντέλου της «παγκοσμιοποίησης», όπως γίνεται σαφές από την επαναφορά του προστατευτισμού, με την επιβολή και την αύξηση δασμών στο εξωτερικό εμπόριο. Η νέα εποχή προστατευτισμού είναι ταυτόχρονα και μια νέα εποχή κρατικής παρέμβασης. Διαφαίνεται η ανάδυση μιας νέας εκδοχής «κρατικού καπιταλισμού» που παίρνει τη μορφή της πολεμικής οικονομίας και των τοποθετήσεων των κρατικών επενδυτικών ταμείων που έχουν γιγαντωθεί τα τελευταία χρόνια. Σε όλες τις μεγάλες δυνάμεις συγκροτούνται συστήματα σχεδιασμού με σκοπό τη μεγέθυνση της οικονομικής και στρατιωτικής ισχύος τους. Αυτά τα συστήματα σχεδιασμού επιδιώκουν να αντικαταστήσουν τις διασυνδέσεις που λειτουργούσαν σε επίπεδο παγκόσμιας οικονομίας και ρυθμίζονταν από την αγορά, ανοίγοντας έτσι μια νέα περίοδο της καπιταλιστικής αναπαραγωγής.

Αυτή είναι και η βάση για την όξυνση του ιμπεριαλιστικού ανταγωνισμού και των πολεμικών συγκρούσεων για την εξασφάλιση γης, πόρων και εργασιακής δύναμης. Σε αυτό οφείλεται και η διακομματική συναίνεση (πλην ΚΚΕ) για την αύξηση των πολεμικών δαπανών στα πλαίσια του προγράμματος ReArm Europe. Τα βασικά μπλοκ στη νέα όξυνση της σύγκρουσης για πρώτες ύλες, αγορές, τεχνολογικό προβάδισμα, ζώνες επιρροής και πολιτισμική ηγεμονία είναι, αφενός, οι ΗΠΑ ως υφιστάμενη ηγεμονική δύναμη και, αφετέρου, η Κίνα ως ανερχόμενη ιμπεριαλιστική δύναμη με βλέψεις προς την παγκόσμια ηγεμονία. Στο πλευρό των ΗΠΑ συντάσσονται οι μεγάλες δυνάμεις της ΕΕ, της Ιαπωνίας, του Ηνωμένου Βασιλείου και της Αυστραλίας, μαζί με το Ισραήλ και τη Σαουδική Αραβία· απέναντί τους, στο κινεζικό στρατόπεδο, συντάσσονται η Ρωσία, η Λευκορωσία, το Ιράν και η Βόρεια Κορέα. Άλλες ισχυρές χώρες του Παγκόσμιου Νότου –Ινδία, Βραζιλία, Ινδονησία και Νότια Αφρική— δεν έχουν ακόμη ευθυγραμμιστεί οριστικά με κάποιο από τα δύο μπλοκ. Σε αυτή τη σύγκρουση η Ελλάδα συντάσσεται με το «δυτικό» ιμπεριαλιστικό μπλοκ και το υπηρετεί. Επιπλέον, μέσα από τη συμμετοχή της σε αυτή τη σύγκρουση επιδιώκει να βελτιώσει την περιφερειακή θέση και ισχύ της, π.χ. μέσω ενός πιθανού προσδιορισμού μιας μεγαλύτερης ΑΟΖ, όπως αναδεικνύεται και από την παρουσία πολεμικών πλοίων στο Λιβυκό πέλαγος. Βέβαια, αυτοί οι σχηματισμοί δεν είναι μονολιθικοί και δεν αποκλείουν τη συνεργασία μεταξύ χωρών διαφορετικών μπλοκ. Εξάλλου, πρόκειται για «εχθρούς-αδελφούς»: ο ανταγωνισμός δεν αποκλείει τη συνεργασία, την οποία μπορεί να διαδεχθεί η εμπόλεμη διαμάχη.

Ενάντια στον «στρατοπεδισμό»: διεθνιστική ταξική απάντηση στον καπιταλιστικό πόλεμο

Αν δεν αντισταθούμε τώρα με κάθε μέσο σε αυτή την εντεινόμενη κατάσταση πολέμου, θα βρεθούμε σύντομα με την πλάτη στον τοίχο. Από τη σκοπιά των προλεταριακών συμφερόντων, δεν υπάρχουν «δίκαιοι» ή «αμυντικοί» πόλεμοι. Αυτή η διάκριση αποτελεί μυστικοποίηση που συγκαλύπτει τη σύγκρουση ανάμεσα σε εθνικά κεφάλαια και ιμπεριαλιστικά μπλοκ για τον έλεγχο αγορών κεφαλαίου και εμπορευμάτων, σφαιρών επιρροής και φθηνής εργασιακής δύναμης. Κάθε πλευρά που συμμετέχει σε έναν πόλεμο παρουσιάζει τον δικό της ρόλο ως «αμυντικό» και «δίκαιο». Η νίκη του αδύναμου κράτους το καθιστά ισχυρότερο και έτσι ο φαύλος κύκλος ξεκινάει από την αρχή όπως έχει δείξει η ιστορική εμπειρία. Η ήττα της ισχυρότερης κρατικής δύναμης απαιτεί και συνεπάγεται την ισχυροποίηση του αντίπαλου έθνους-κράτους και την εθνική συσπείρωση του πληθυσμού γύρω του. Κάθε ταξική αντίσταση πρέπει να συντριβεί για την επιβολή της κοινωνικής ειρήνης και της εθνικής ενότητας.

Στο παρελθόν η στήριξη στους «αδύναμους» εθνικισμούς και τα αντίστοιχα κράτη κρυβόταν πίσω από την ενίσχυση του υποτιθέμενου σοσιαλιστικού στρατοπέδου. Σήμερα που δεν υπάρχει καν αυτό το πρόσχημα, η κριτική του καπιταλισμού εγκαταλείπεται υπέρ της πολιτισμικής διάκρισης μεταξύ Δύσης-Ανατολής ή Βορρά-Νότου, που διακηρύσσει η σύγχρονη «αντιαποικιακή» ιδεολογία και πολιτική ταυτοτήτων. Πρόκειται για μια διάκριση ξεκάθαρα ανορθολογικού, μυθολογικού και αντιδραστικού χαρακτήρα, καθώς ο καπιταλισμός είναι καθολικό και παγκόσμιο σύστημα: έχει «μετατρέψει τον πλανήτη σε χωράφι του» – παρότι θρησκευτικές, εθνοτικές και εθνικές καταπιέσεις συνεχίζουν προφανώς να υφίστανται, και δεν αποτελούν «προνόμιο» συγκεκριμένων κρατών. Το παλιό θεαματικό ψευδοδίπολο καπιταλισμού-«σοσιαλισμού» έχει αντικατασταθεί από ένα καινούριο, το οποίο δεν διαθέτει καν οποιαδήποτε επίφαση κοινωνικής χειραφέτησης, όπως δείχνει η στήριξη του Ιράν, της Ρωσίας ή της Κίνας από τους «αντι-ιμπεριαλιστές», παρά μόνο ως επίκληση σε μια κενή περιεχομένου θεωρία σταδίων. Η υποστήριξη ιμπεριαλιστικού στρατοπέδου, ο στρατοπεδισμός, είναι εγγενής στην αντι-ιμπεριαλιστική ιδεολογία γιατί είναι μια ανάλυση από τα πάνω που κοιτάει συγκρούσεις κρατών και δεν αφορμάται από μια προλεταριακή σκοπιά, δηλαδή από τη σκοπιά της παγκόσμιας σύγκρουσης κεφαλαίου και προλεταριάτου. Η στήριξη των δυνάμεων της «άλλης πλευράς» και των εθνικοαπελευθερωτικών κινημάτων που συνδέονται με αυτές δεν μπορεί καν να επιφέρει την ανατροπή του ιμπεριαλισμού, που είναι σύμφυτος με τον καπιταλισμό. Αντικειμενικά, η πολιτική θέση της υποστήριξης ιμπεριαλιστικού στρατοπέδου στρώνει το έδαφος για την ευρύτερη στρατιωτικοποίηση της κοινωνίας και τον καπιταλιστικό πόλεμο. Οι αντι-ιμπεριαλιστές φτάνουν μάλιστα στο σημείο να υποστηρίζουν τα πυρηνικά προγράμματα των υποτιθέμενα «αδύναμων κρατών», πράγμα που μπορεί να οδηγήσει στο αποκορύφωμα του καπιταλιστικού πολέμου και την ολική καταστροφή.

Η μόνη διέξοδος απέναντι στην πολεμική κλιμάκωση είναι η προλεταριακή διεθνιστική δράση με σαφή αντικαπιταλιστικό χαρακτήρα. Αρνούμαστε να γίνουμε αρωγοί οποιουδήποτε στρατού και οποιουδήποτε κράτους. Δεν πρόκειται να ενισχύσουμε κανένα από τα εμπόλεμα στρατόπεδα. Η μόνη λύση απέναντι στον πόλεμο είναι η αυτόνομη ταξική οργάνωση του αγώνα ενάντια στο κεφάλαιο και το κράτος στην ίδια μας τη χώρα και η έμπρακτη στήριξη σε όσους αρνούνται τη στρατιωτική θητεία. Είναι επίσης η στήριξη των λιποτακτών και των αρνητών στράτευσης στην «άλλη πλευρά» καθώς και η έμπρακτη αλληλεγγύη προς τις πολιτικές και κοινωνικές συλλογικότητες που αγωνίζονται ενάντια στον καπιταλιστικό πόλεμο στη Ρωσία, την Ουκρανία, το Ισραήλ, την Παλαιστίνη, το Ιράν και παντού. Αντί για μια τέτοια πρακτική που είναι η ελάχιστη αναγκαία προϋπόθεση για να μη γίνουμε κρέας για τα κανόνια του κεφαλαίου βλέπουμε να αναπαράγονται στους ριζοσπαστικούς χώρους απαράδεκτες συκοφαντίες περί «δωσιλογισμού» και «εθνικής προδοσίας» εναντίον συντρόφων αναρχικών και κομμουνιστών και, ευρύτερα, ταξικών συλλογικοτήτων.

Ακριβώς σε αυτό το πλαίσιο, πρέπει να εκφράσουμε την αλληλεγγύη μας στους –πράγματι λίγους– αρνητές στράτευσης στο Ισραήλ καθώς και σε όσες δυνάμεις στο εσωτερικό του αντιστέκονται στην γενοκτονία που επιτελεί στη Γάζα. Η ταύτιση ολόκληρου του πληθυσμού με το κράτος του είναι ψευδής και σε αυτή την περίπτωση, όπως δείχνει το γεγονός ότι 100.000 έφεδροι δεν παρουσιάστηκαν μετά το σπάσιμο της εκεχειρίας. Τα περιστατικά ισραηλινού εθνικιστικού μίσους θα πρέπει να αντιμετωπίζονται όταν εκδηλώνονται. Η λογική των συλλήβδην επιθέσεων στους Ισραηλινούς τουρίστες είναι ρατσιστική καθώς αποδίδει συλλογική ευθύνη σε ολόκληρο τον πληθυσμό, υπονομεύοντας ταυτόχρονα το ούτως ή άλλως αδύναμο ρεύμα της εναντίωσης στον πόλεμο εντός του Ισραήλ.

Είμαστε ενάντια στον καπιταλιστικό πόλεμο και σε κάθε εμπλοκή του ελληνικού κράτους σε αυτόν, ενάντια στη στρατιωτικοποίηση της κοινωνίας και στην αύξηση των πολεμικών δαπανών που έρχονται με τίμημα τη μείωση του κοινωνικού μισθού. Αγωνιζόμαστε για τη δημιουργία ενός διεθνιστικού προλεταριακού κινήματος που δεν υποτάσσεται στα εθνικά συμφέροντα, το κράτος και το κεφάλαιο, εκφράζοντας έμπρακτη αλληλεγγύη στις προλεταριακές, πολιτικές –κομμουνιστικές και αναρχικές– συλλογικότητες που αγωνίζονται στις εμπόλεμες χώρες. Στόχος μας είναι να χτίσουμε δεσμούς και επικοινωνία με τους διεθνιστές προλετάριους. Μόνο μέσα από τη διεθνιστική ενότητα των προλετάριων μπορούμε να ανατρέψουμε τη βαρβαρότητα που επιβάλλουν κράτη και κεφάλαιο. Να μην αφήσουμε να μας στριμώξουν στον τοίχο, αλλά να σταματήσουμε τον καπιταλιστικό πόλεμο, πολεμώντας αυτούς που τον προκαλούν. Ο δικός μας πόλεμος δεν είναι ούτε εθνικός, ούτε θρησκευτικός· είναι κοινωνικός-ταξικός και αντικρατικός.

 

Αντιπολεμική Διεθνιστική Συνέλευση